De Veilige Schietschijf

Stel je eens voor: je hebt een pistool en schiet daarmee op een vierkant kaartje in de vorm van een schietschijf. Je haalt de trekker over en je hebt een gaatje in het kartonnen schijfje geschoten. Je blijft maar schieten en meer en meer gaatjes verschijnen. Als je echter je hand tussen de loop and het schietschijfje houdt, word je niet geraakt door kleine kogeltjes. Hoe kan dat nu? Welnu: het pistool zit vast aan een houder die onder de kast naar de schietschijf gaat. Wanneer je de trekker overhaalt zet je met een mechanisme een soort van slagboompje ACHTER de kaart in beweging, waardoor een prikkertje in de kaart een gaatje maakt. Zo kon je veilig schieten zonder ooit iemand te raken. Het geheel kon als een balk bewegen, waardoor je dus de hele schijf kon raken. Ik heb er zelf mee "geschoten" bij een vriendje thuis. Uiteraard ook effe gekeken hoe het nu precies werkte (als je het geheel omdraaide kon je zien hoe het werkte).

Canada Dry is een koolzuurhoudende drank zonder zoete smaak ("dry"). Het bestaat al heel lang en mijn vader had wel eens een fles in huis. Ik vond het maar niets, want er zat gember in en gember is wat mij betreft een allesverpestende specerij. Ontbijtkoek was wat mij betreft vies, wanneer er stukjes gember in waren verwerkt. Hetzelfde gold voor oliebollen en kerstbrood.

Green Spot was een sinaasappel limonade zonder prik. Ijskoud het lekkerst. Een fles was zo op, want er zat immers geen prik in. Green Spot was in de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw een op sinaasappel gebaseerde frisdrank zonder prik in Nederland. De drank werd in 1934 in de Verenigde Staten ontwikkeld, na de introductie van Orangeade (een op sinaasappel gebaseerde frisdrank mèt prik, vergelijkbaar met Orangina) (Wiki). Mij staat me bij een reklame op TV met een ruimtevaarder die zei: "Green Spot" dan een piepje "Zonder prik". Het merk bestaat nog steeds in de VS.

Potter's "Linea", menthol pellets, uiterst frappant. Een klein metalen zwart doosje, met (als je het opendeed) een inwendig dekseltje met een gaatje erin van zeg 5mm. Dit dekseltje lichtte ik er met de top van mijn pink wel eens uit, omdat de Pottertjes wel eens aan elkaar kleefden en niet meer uit het gaatje wilde komen. De eigenlijke Pottertjes (zo noemde mijn moeder deze dingen) waren enkele mm grote, pikzwarte, gladde, kussenvormige mentholpellets, die inderdaad zeer scherp waren in de keel. Ik nam er wel eens een of twee. Vooral als er een keelpijntje aan kwam zetten (m.n. in de nacht) nam ik dan een Pottertje in mijn mond en liet dat geleidelijk aan smelten (ik viel er wel eens mee in slaap).
Ik heb nog wel ergens een paar originele (zij het lege) doosjes liggen.

In 1983/1984 (tijdens mijn studententijd) kwam ik wel eens bij een studentenstel op bezoek om Yahtzee te spelen en om gewoon wat bij te kleppen. Er waren op het studentencomplex, geheten Uilenstede, aan de grens van Amstelveen en Amsterdam, een flink aantal hoge flats aanwezig. De vliegtuigen die op Schiphol aankwamen, kwamen rakelings over die flats aanvliegen en ik heb me laten vertellen dat er ooit een bijna tegen een hoge flat is gevlogen. Zij hadden twee studentenkamertjes naast elkaar op een galerij aan de begane grond, waarvan de een als slaapkamer diende en de ander als woonkamer. De keuken werd echter gedeeld met andere studenten (iets van 14 of 16 flatjes) van de galerij. Daarom hadden ze een klein grilletje op een tafeltje in hun "woonkamer" staan om wat snacks op te kunnen grillen/bakken. Ze hadden ook een klein koelkastje. Als ik er was was de snack steevast vers witbrood met een plak kaas erop. Dat was verdraaid lekker als het gebakken (als het ware) uit het grilletje kwam. Glas koude melk erbij en mijn geluk kon niet op.

Met Brio bedoel ik niet de margarine, maar de houten trein uit Zweden. Brio bestaat nog steeds, maar is zwaar gemoderniseerd. Geef mij maar de Brio trein van de jaren Zestig. Op de kleuterschool (voor mij midden jaren Zestig) hadden we er een, maar ermee spelen was niet zo eenvoudig, omdat de bully-kleuters er als de kippen bij waren, net als met de trapauto's buiten in de pauze. Daardoor werd mijn speelgenot meteen verpest.
Brio bestond en bestaat uit zeer dikke houten rails, die je makkelijk aan elkaar legt, middels een soort knoop-in-gat principe. Ik was altijd gefascineerd van de brug en met name van de wissels, kruisingen en dergelijke. De treintjes waren eenvoudig en kon je met de hand bewegen. De treintjes/wagonnetjes koppelden aan elkaar middels magneetjes.

Verhalen deel 1

Begin/midden jaren Tachtig waren van blikjes drank van bekende merken zeer grote blik-uitvoeringen populair (uiteraard zonder betreffende drank). Ikzelf kocht een Chocomel blik en een Heineken blik. Er zit best wel wat opbergruimte in en je kunt er ook op zitten. Ik moest een wespennest in de garage verwijderen en vond in een grote doos mijn Heinekenblik terug.

Honkbal

Honkbal is een soort slagbalspel waar bij je van honk to honk rent om je punten te scoren, nadat je de bal hebt weggemept. Als je je bal ver weg hebt weten te meppen is een zgn "home-run" mogelijk. Je kunt dan namelijk alle honken langsrennen.
Als de tegenstander de bal vangt, voordat deze op de grond stuitert, ben je uit. Ook als de tegenstander de bal naar een honk gooit en de bal op de honk krijgt middels een voet of zo, ben je uit. Je mag niet met zijn tweeen op een honk staan. Fascinerend spel, maar afgezonderd van een Softbal spel (een versie voor vrouwen geloof ik) heb ik nog nooit een honkbalspel in levende lijve gezien, laat staan dat ik het gespeeld heb.
Toch heb ik een jeugdsentiment in de vorm van honkbalknuppels. Niet om iemand mee te slaan, nee, maar om ballen mee over te slaan. We (mijn goede jeugdvriend en ik) kochten allebei een honkbalknuppel en een paar honkballen en gingen op het grote veld vlakbij ons huis (dat inmiddels is volgebouwd) spelen. We hebben ook een keer een iets grotere softbal gebruikt, maar die lag na een paar klappen in duigen. Zo sloegen we de bal over en weer. Uiteraard mis je de bal soms, als je hem hebt opgeworpen en probeert te meppen, maar na een tijdje werden we er best behendig in. De bal is op een gegeven moment zoekgeraakt, maar de knuppels heb ik nog steeds en vond ik recent weer terug in mijn garage ergens ver in een hoek weggestouwd.

Wij Zijn Muzikanten

Wij Zijn Muziekanten is een serie blokfluitboekjes. Zie ook http://jeugdsentimenten.net/beeld-en-geluid/muziek/de-jonge-blokfluiter/ . Ik heb met name uit het eerste deeltje geleerd/gespeeld op mijn blokfluit. Mijn moeder vond het wel een goed idee om mij op blokfluitles te zetten. Dit was steevast op Woensdagmiddag, de enige vrije middag van de week op de Lagere school, wanneer je wilde spelen. Ik zat dus op een blokfluit te spelen. Ik heb dit als een trauma (als het ware dan) ervaren. Ik heb zelfs een paar maal gespijbeld, zonder repercussies. Dan bleef ik gewoon een paar uur weg om te spelen, waardoor het leek alsof ik naar blokfluitles was geweest.Alleen gedurende mijn Lagere school tijd zat ik op blokfluitles, want eenmaal op de Middelbare schoolvielen de lesuren niet gunstig meer om door te kunnen gaan. Ik liet er geen traan om. Ik kan nog wel een beetje blokfluit spelen, maar noten lezen blijft moeilijk voor me.De liedjes waren trouwens eenvoudig. De bekende Nederlandse kinderliedjes, alsmede liedjes van St. Nicolaas (Zie ginds komt de Stoomboot) en Kerst (O Denneboom). Op Marktplaats kwam ik een paar jaar geleden de boekjes 1, 2 en 4 weer tegen en kreeg toch een sentimenten-drang.